Vrijdag 15-04-22. Beklimming Lion Rock

Gisteravond met Marlijn overlegd, zij pakt een rustdag. Stefan gaat de volgende dag de Lion Rock alleen omhoog. Dat neemt hij dan ook serieus. 4 kleine flesjes water(2 liter) waarvan er eentje met ORS is gemixt. Dit om het vele vocht dat wordt verloren beter op pijl te houden/ aan te vullen. Verder wat dextrose en sultana’s in de tas. Om 6.15 gaat zijn wekkertje dan ook. Even snel de tas om slingeren (deze was gisteravond al ingepakt) en door naar de receptie. Daar stond zoals afgesproken om 06.30 een ontbijt pakketje klaar die ik mooi op mijn wandeltocht naar de Lion Rock mee kon nemen en tevens al een deel kon nuttigen. Plusminus 25 minuten later was Stefan dan bij de ticketcounter. De Lion Rock is vanwege zijn populariteit onder toeristen redelijk aan de prijs. Waar de Pidurangala van gisteren 500 roepie kost, is de Lion Rock bijna 10.000. 320 roepie is 1 euro, reken maar uit.

Om ongeveer 07.30 begon hij dan aan zijn klim. Even snel Marlijn appen dat de ticket binnen was en dat we van start gingen. De vrouw mag natuurlijk niet ongerust zijn (en had hier ook nadrukkelijk om gevraagd). Off we go! Jetzt geht löss! Daar gaan we dan! De zon begon al aardig warm te worden, dus gang was alles. Op de heen weg 0,5l gedronken, aan de voet nog 0,5l met ORS en nog wat druivensuiker. 2 banaantjes waren al binnen. Stefan kon niks gebeuren. De Pidurangala nog in de beentjes, maar wat verstand rijker, gaan de eerste tredes een stuk rustiger dan gisteren. Verstand komt met de jaren, hij is inmiddels 34, dus het werd tijd.

De drukte op de trappen valt reuze mee. Geen grote groepen waardoor je niet je eigen tempo kan lopen. Een beetje zoals de Airborne ieder jaar. Maar toch pakt hij verstandig op een aantal momenten rust. Het hartje mag niet over z’n toeren raken, en duizeligheid op deze trappen is geen aanrader. Voor hij het wist, was hij er al bijna. Even opkijken naar boven en je zou denken dat je er met een paar minuten bent. Valt nog vies tegen. Wederom geldt: de laatste loodjes wegen het zwaarst.

Bij een dubieuze trap waar een Engels duo voor mij opsplitst, vraag ik toch nog even wat het probleem is, ademnood of iets anders.

De beste man gaf aan de trap niet te vertrouwen. Nou vriend! Ik zie er ooktegenop, maar we zijn hier ook om wat grenzen te verleggen, dus gaf ik een ander antwoord: “Als ik er met mijn 120kg op kan, dan houdt die trap jou zeker!”

Helaas heeft het niet mogen helpen, de beste man heeft toch echt wat gemist!

Daar waren we dan, een dag later en een andere berg, maar weer een bijzonder gevoel. De Lion Rock al op verschillende sites en foto’s mogen bewonderen, maar er zelf staan is toch heel anders.

40 minuten heeft hij dan over de klim gedaan. Best netjes, als zegt hij het zelf. Maar het feit dat er geen oponthoud was, heeft zeker geholpen.

Even op adem komen en Marlijn laten weten dat ik veilig boven ben. Wat? Potverdikkie! Staat de telefoon nog op vliegtuigstand. Ze heeft mijn eerste berichtje van beneden dus ook niet gehad. Gelukkig weet ze hoe verstrooid ik ben, dus bij contact was alles ok.

Elkaar proberen te spotten van boven naar beneden en andersom. Net zoals vroeger als kleine jongen vanuit de kerktoren in Oostkapelle proberen de camping te zien (je had erbij moeten zijn).

Even contact en doorgeven dat ik even op adem moest komen, wat zou nuttigen en daarna netjes naar beneden zou komen en terug naar het hotel. Telefoon weg en zitten.

Jezus Steef. Realiseer je wel waar je zit? En dat je jezelf in je handjes mag

knijpen met z’n vrouw zoals daar beneden? Een moment van zelfreflectie en overdenkingen. En er liggen nog mooie dingen in het verschiet.

Die dingen gebeuren vanzelf op plekken zoals deze. Accepteer het maar.

Na een minuut of 20, vertrekt onze grote vriend dan weer naar beneden. Ook dan even opletten. Bij gemak krijg je ongelukken. Koppie erbij, en kijken waar je de voetjes neerzet.

Op de weg naar beneden gunde hij zichzelf dan wat meer momenten om te genieten dan de weg naar boven.

Ook eenmaal beneden viel de terugweg mee. Wat is gewoon wandelen toch lekker simpel. Door sochtends goed in te smeren was er niks verbrand, en kwam Stefan een stuk frisser terug in het hotel dan gisteren. Marlijn had net de zwemkleren aan, dus het was in en uit de kamer en zwemmen maar. Wel natuurlijk onder het bekende lange verhalenwerk van Stefan. Daar waar Marlijn door wilde lopen op zoek naar verkoeling, bleef Stefan praten als een kind die naar de dierentuin en een snoepjeswinkel was geweest.

Plonsen maar! Sapjes erbij en genieten weer. Daarna weer even afkoelen in de kamer en douchen. Rond 15.00 had Stefan zin om een Netflix filmpje weg te kijken onder het genot van een paar cocktails, Marlijn had de ogen even gesloten op zoek naar rust (ja ook door Stefan). Nu is het bijna 18.00 hangen we nog even lekker op de luie stoel en de bigboy, en duiken we zo weer even het zwembad in voordat we gaan avondeten en weer naar bed gaan. Morgen gaan we deze mooie plek weer achter ons laten op onze tocht naar Kandy. Zondag op maandag nacht staat namelijk de Adam’s Peak op de plannen, en Marlijn wil Stefan voor die tijd nog graag even Kandy laten zien. Hier slapen we op een ook nog enigszins mooie plek.

Bedankt weer voor jullie aandacht.

Marlijn wordt ongeduldig en wilt zwemmen. Dus ik stop snel met typen voor dat het monster boven komt.

Dikke knuffels, Stefan en Marlijn!