Donderdag 14-04-22. Beklimming Pidurangala

Even uitgeslapen vanochtend. Even gedoucht en daarna een heerlijk ontbijt gehad. Alles zit erop en eraan hier in het hotel. Het weer is hier op wat regen in de namiddag na ook goed. Savonds kunnen we zelfs een keer de lange broek aan.

Nadat we heerlijk hadden gegeten zijn we eerst naar de receptie gelopen. Even aangegeven dat we wat was hadden en of zij misschien een tuktuk konden regelen voor ons om ons naar de voet van de berg te brengen. Daarna terug naar de kamer gegaan, even wat spullen pakken in de tas voor onze trip naar de Pidurangala. Het was ongeveer 15 minuten rijden met de tuktuk. Maar dit had ook grotendeels met de kwaliteit van de weg te maken.

Eenmaal bij de voet aangekomen en nadat we een ticket hadden gekocht, moesten we onze schouders en knieën bedekken. Dit omdat je het eerste stuk door een tempel loopt. Daarna mocht je dan gewoon weer in je hemdje en korte broek of in Marlijn’s geval een jurk verder. Eerlijkheid gediend te zeggen dat het behoorlijk grote tredes waren. Marlijn heeft deze berg in 2018 al eens gedaan, maar voor Stefan was het de eerste keer, al kon hij wel teren op de voorkennis van Marlijn. De laatste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze, en dat was ook hier zeker het geval. Waar in het begin nog sprake was van traplopen, werd het uiteindelijk klimmen met handen en voeten, jezelf tussen rotsen door friemelen en wringen en met behulp van elkaar en touwen omhoog klimmen.

Stefan zag het af en toe een beetje duizelen voor de ogen, maar gelukkig had hij daar zijn “rots in de branding” tussen al die andere stenen. Marlijntje lult de beren wel van de weg, en na even diep ademhalen ging het dan wel weer. Uiteindelijk waren we dan boven na een klim van 45 minuten. Stefan 3 liter lichter (klotsende oksels waren hier niks bij) en Marlijn in haar nopjes dat ze na al die tijd weer terug was en mij eindelijk het uitzicht vanaf de top kon laten zien. En het was de moeite waard. We hebben dan ook echt even samen genoten op de top (en uit zitten hijgen uiteraard), alvorens weer naar beneden af te dalen. Dit ging al weer een stuk beter. Oefening baart kunst zou je haast kunnen zeggen!

Na een mooie afdaling en nog wat natuurlijk schoon te hebben bewonderd (nee niet dat natuurlijk schoon!) hebben we samen de terugweg gelopen. Dit zodat onze beentjes mooie even uit konden lopen en onze hartjes weer wat konden vertragen. Het was dan ook 32 graden, en met een luchtvochtigheid van 86% komt dan neer op een gevoelstemperatuur van 38 graden. Dus gaandeweg ook maar weer wat vocht aanvullen.

Op ongeveer 1km van het hotel hebben we even een heerlijk hapje gegeten. Marlijn weer die heerlijke bananen roti met als drankje een groot glas Passievrucht sap. Stefan nam ook wat lekkers, hij mocht mee naar de keuken waar hem heerlijke verse sweets werden getoond. Daar nam hij er 3 van en pikte ook meteen 2 banaantjes mee. Buikje weer aangevuld, en na een kort babbeltje met de mensen weer terug naar het hotel. Op de kamer snel alle natte kleren uitgedaan en ingeruild voor zwemkleding, het was tijd voor verkoeling! 13.00 hoorde de mensen in het hotel een grote plons en wat gespetter, want Stefan dook mooi weer in het zwembad en Marlijn volgde hem op de voet. Onze vriend de badmeester was er ook weer. Even gezellig bijgekletst en verteld van ons avontuur. “Anything to drink sir?” Daar zeggen we natuurlijk geen nee op. De 1 zat in de klok, dus Stefan blieft wel een drankje! “One Lion lager please, and a fruitmix juice for the misses.”

Tijd om lekker bij te komen aan het zwembad, en even ideetjes voor de volgende ochtend door te nemen.

De rest van de middag hebben wij met z’n tweeën niet heel veel meer gedaan.

Om 17.00 weer even lekker douchen en opfrissen, een drankje bij de bar en daarna lekker avondeten, dat begint hier pas om 19:30. Dus toen we om 21.00 terug waren op de kamer na het eten, was het ook meteen bedtijd. Marlijn was te moe om de volgende ochtend mee te gaan naar de beklimming van de Lion Rock, deze zou Stefan dus alleen beslechten, maar dat zat wel snor. Hij had nu namelijk de smaak te pakken.

De wekker op 06.15 want Stefan wilde vroeg beginnen om de drukte voor te zijn tijdens het klimmen.

En nu de oogjes toe. Alweer een dag voorbij.

Groetjes, Stefan en Marlijn.