Dinsdag 12-04-22. Delft Island

Nadat we het allemaal een beetje hadden laten bezinken en de powercut weer voorbij was, gingen we met een Nederlandse dame, 3 Engelse dames en een Nepalese jongen uit eten. Het duurde erg lang voordat de dames klaar waren met douchen enzo, maar om half 8 gingen we dan eindelijk weg.

We aten weer bij een Indian Mango restaurant maar achteraf had het niks te maken met het restaurant in Anuradhapura.

Dit restaurant was erg gezellig maar er was maar 1 iemand die alle bestellingen kwam opnemen en kwam brengen. Het duurde dus erg lang.

Op aanraden van de Engelse dames namen wij een heerlijk gerecht. Een “Dosa” soort grote wrap met iets er in. Deze kon je dan in stukjes scheuren en dippen in 3 soorten sausjes.

Na het eten liepen wij met de Nederlandse dame weer naar ons hostel en hebben afgesproken voor de volgende dag. Daarna lekker terug naar onze kamer en “op tijd” naar bed. De wekker stond voor 06.00.

Marlijn was zoals gebruikelijk weer net iets voor de wekker op en had even snel gedoucht. Stefan rammelde uit z’n bed door de wekker, snel even de kop onder de kraan en een mannendouche…daar werd al op de deur geklopt. Onze Nederlandse en Nepalese metgezellen waren er al klaar voor!Snel door naar het busstation want de bus vertrok om 06.30. We hadden een busrit voor de boeg van een goed uur. Een hele beleving over al die hobbelige weggetjes door het kustgebied en zo het bekken in naar Kirikadduwan. Op de weg hier naartoe kom je langs rijke visgronden en mooi natuurgebied die ook veel watervogels huisvest. Vanuit hier was het dan weer een uur met de boot naar het eiland zelf. Dit was goed te doen met een lekker briesje in ons gezicht. Dit gaf ons de kans om weer even ons gebruikelijke laagje zonnebrand aan te brengen, zonder dat het meteen weer van ons af liep door onze klotsende oksels.

Aangekomen was het moment om een tuktuk te regelen die ons ook meteen het eiland kon laten zien. Bij de vraag of wij met z’n vieren in de tuktuk konden, keek de beste man twijfelachtig. Daar de beste mensen hier de medemens van westerse komaf niet teleur willen stellen, werd er dus geantwoord met een vertwijfelde “It’s ok..”. 400m verderop stopte de beste man, liet ons in de tuktuk zitten en liep een zijstraatje in waar wij hem uit het oog verloren. Enkele minuten later verscheen hij weer met een reserve wiel in z’n handen en een lach op zijn gezicht al roepende: “Extra wheel! Bad road!. Toch vriendelijk van de beste man om het op het slechte wegdek te schuiven.

Daar wij nog geen echt ontbijt hadden gehad en het inmiddels rond de klok van 10 was, vroegen wij onze chauffeur of hij misschien iets wist. Er was niks open op het eiland tot onze schrik wat betreft tentjes om te eten. Maar laat nou zijn schoondochter erg goed kunnen koken, een voorwaarde…de lunch zou dan pas na de tour klaar zijn, maar dan konden we ook bij de lieve mensen thuis in de tuin eten. Na kort beraadt besloten we dat dit akkoord was en dat we ons voor nu wel even zouden redden met een korte stop om wat water, koekjes en banaantjes te kopen.

Met de tocht om het eiland waren in onze nopjes. Wat een eiland! Op sommige plekken waande we ons op de zet van de Pirates of the Caribbean. En andere momenten weer totaal ergens anders. Maar hoe het in de tijd van de VOC heeft moeten voelen was nog goed te proeven. Zo was ook hier een Nederlands Fort, in dit geval niet van steen maar gebouwd uit gemetselde stukken koraal. Er was een Nederlands ziekenhuis en een Court (een gerechtsgebouwtje waar criminelen werd berecht en veroordeeld) die later door de Britten werd uitgebouwd. Daarna door met de andere mooie dingen hier op het eiland. Zo was er een oude Baobab boom van 400 jaar oud, een mooie hindoe tempel, mooie natuur en nog een blijvende herinnering aan onze inmengen in deze hoek van de wereld… de Dutch ponies! Zelfs de oude stal stond er nog als een ruïne. Lengte? 150 meter.

Aan het einde van de tour hebben nog even moeten schuilen voor een goede slagregen, maar tussendoor ben ik nog snel even het bushokje uitgelopen om wat mooie vogels op de foto te zetten.

Tijd voor lunch! (We hadden al wat mensen gesproken die familie waren van onze tuktuk chauffeur, die was namelijk maar wat trots dat hij toeristen vervoerde. Het was dan eindelijk zo ver. 13.30 en wat hadden we een trek! Maar het was het wachten absoluut waard. Heerlijke viscurry met rijst en dhal. Daarnaast nog wat gekruide aardappeltjes en bananenchips. De zoon had zelfs nog snel iemand naar het dorpje gestuurd om een fles cola te halen voor zijn gasten. Wederom ongekende gastvrijheid.

Na uitwisseling van uitgebreide vriendelijkheden was het tijd om terug naar de boot te gaan. 15.00 vertrek deze weer met deze toeristjes aan boord. Marlijn lekker kletsend op dek, en Stefan languit voor de stuurhut. Nu al denkend aan die tergende klein bus waar hij wellicht weer een uur in moest staan, nouja…staan…

Maar geluk lachte ons toe, we hadden zowaar een zitplek! Ook dit hield niet over, maar we mogen niet klagen. Dat doen de mensen hier ook niet.

Eenmaal terug op het busstation snel alvast tickets geboekt voor de trein van morgen terug naar Anuradhapura die om 09.45 vertrekt. Daar staat dan onze grote vriend Kuma weer te wachten die ons naar Sigiriya zal brengen. Na 2 nachten in een hostel voor 6 euro per nacht voor 2 personen, dus 12 euro voor het gehele verblijf inclusief 2 maal ontbijt, gaan we daar weer even van meer luxe genieten. Daar zijn we weer even aan toe. Daarna nog even langs de supermarkt geweest om water en ander drinken te halen morgen, en even wat avondeten achter de kiezen geschoven.

Het is hier inmiddels 22.00, snel het verslag van vandaag plaatsen en dan de oogjes toe. Morgen wordt het weer een reis dag met 3 uur trein en daarna 3 uur in de tuktuk. Maar met goed gezelschap wordt alles een genot. Slaap lekker!

Was getekend, Stefan en Marlijn.