23-05-2012

Maandag, was een gewone stagedag. We hebben geprobeert om een groepsfoto te maken omdat we wisten dat het bijna voorbij zou zijn. Dit is niet gelukt. De meeste kinderen konden hun geduld niet bewaren of hadden geen zin om mee te doen. We hebben deze dag met de peuters buiten gespeeld. Het weer was nog redelijk maar al niet meer zo zonnig. Iets later moesten wij naar binnen. De leidster ging pasta klaar maken en wij moesten op de baby's letten. Ik denk omdat ze weten dat ze ons daarmee kunnen vertrouwen. De rest van de maandag hebben we besteed aan huiswerk. We hebben bijna op het balkon gezeten omdat dat wel lekker fris was.

Dinsdag was de grote dag van ons eindgesprek. Eerst hadden we een gewone dag stage. Bijna aan het einde van de stage begonnen ze nog een staff meeting. Gelukkig liep dit niet heel erg uit. Daarna zijn we ons huurgeld gaan pinnen, zodat we dat in huis hadden en dit aan de huisbaas konden geven. Daarna zijn we naar huis gegaan en hebben ons voorbereid op het gesprek. Iets voor half 5 zijn we weer naar stage gelopen. Salvatore en Rosita waren iets te laat. We zijn in de keuken gaan zitten. Het gesprek ging heel goed. Wij waren bang dat we te weinig tijd zouden krijgen, dus hebben wij meteen gevraagt hoe lang we hadden. Daarna ook meteen ons doel verteld en wat er in dit gesprek allemaal gedaan moest worden. We hebben alle boekjes nu met een voldoende afgesloten. Alleen moeten de leraren de bewijsstukken nog goedkeuren. Omdat dit natuurlijk in het nederlands is geschreven. Na ons gesprek zijn we naar de taalcursus gegaan. De leraar daarvan had gezegt dat we een keer moesten langskomen voor iets van een certificaat omdat wij om een bewijs van de taalcursus hadden gevraagd. We hebben eerst heel lang staan wachten, het bleek dat de baas van de school aanwezig was. Dus toen wij aan de beurt waren begon ze tegen ons te praten. Wij hadden geen idee wat er van ons verwacht werd en wat de bedoeling was. Dus probeerden we maar iets in woorden terug te zeggen. Een man werd al bijna boos op ons omdat wij kauwgom in de mond hadden. We waren toch op school, dan kon je dat toch niet doen? Maar goed, die weggegooid en het gesprek verder gevoerd. Ze waren allemaal een beetje ruzie aan het maken met elkaar. Het ging over ons en ons italiaans. Het bleek dat er van ons verwacht werd dat we italiaans spraken en doordat we met haar een gesprek voerden konden we een certificaat krijgen. Maar niemand heeft ons zinnen of woorden geleerd. Hoe kunnen wij dit dan? Wij hebben onszelfs woorden geleerd om te doen bij kinderen en op de cursus leerden we alleen maar grammatica. Iedereen zegt ook, na 5 maanden kun je toch wel italiaans? Dan moet iemand je het wel leren. Daar was ik best chagrijnig van geworden. Dan maar niet. Toen we thuis kwamen zijn we beiden gaan skypen. Ik zat eerst boven met mama te praten en beneden kreeg Marina slecht nieuws te horen. Dit is ook een reden waarom wij een week eerder naar huis zullen gaan. Marina heeft te horen gekregen dat haar opa is overleden en dat ze dus een begravenis heeft op vrijdags. We nemen nu het eerste vliegtuig terug naar huis. Deze gaat op donderdags in de ochtend al. Het werd uiteindelijk een lange avond. We hebben veel geskypt met onze ouders en leraren over hoe we dit gingen doen. Ik moest eerst kiezen of ik ook mee terug ging of dat ik zou blijven. Maar ik besloot dat ik mee zou gaan, zowieso is dit fijner voor ons allebei, want anders moeten wij beiden alleen reizen. Toen hebben we als afleiding even een aflevering van Grey's anatomy gekeken en zijn daarna gaan slapen. Voor zover dat dat ging.

Woensdag, we hadden met Rosita al afgesproken dat we met haar zouden praten rond half 10. Wij gingen vandaag het bed uit om 8 uur. We zijn meteen begonnen met inpakken en opruimen. Marina was zich gaan douchen en ik was toen al bijna klaar met mijn koffers. Ik had al dingen mee na huis gedaan met mijn ouders en ik kon veel weggooien. Toch zit ik nu precies aan de kilo's die mogen. Ik zit er zelfs een beetje overheen. Maar ik heb gehoord dat ze hier in Palermo er niet zo moeilijk over doen. Dus daar maak ik mij niet zo'n zorgen over. Anders gooi ik daar toch nog wat weg. Wel kwam ik er achter toen ik alles dicht had zitten, dat mijn badjas nog aan het haakje hing. Gelukkig had ik mijn handbagage nog niet zo vol en past het daar wel bij in. Ik heb alles geprobeerd klaar te zetten. Ook voor het feestje dat wij gaan vieren met de kinderen vanmiddag. Het appartement lijkt nu heel erg leeg. Het zijn alleen nog de laatste dingetjes..
Om iets voor 4 uur zijn we naar stage gegaan. Net daarvoor weer 3 zakken met vuilnis weggegooid. Toen we aankwamen keken ze al verbaasd naar de tassen. Ze gaven Marina even een knuffel en hielpen ons met de traktatie. Alle kinderen gingen in de eetruimte aan de tafel zitten. Wij hadden in de keuken alles klaargezet. Wij hadden bedacht de kinderen het taartje te laten versieren maar hebben dit uiteindelijk toch zelf gedaan. Terwijl wij dit maakten hadden de leidsters de kinderen al het chips gegeven. Daarna zijn we rondgegaan met een diemblad met de taartjes erop. De kinderen en de volwassenen vonden het erg lekker. Iedereen was enthousiast omdat ze dit nog niet eerder hadden gezien. Ze vroegen ook al waar wij dit gekocht hadden, dit hadden mijn ouders meegenomen vanuit nederland. Toen de kinderen het ophadden wilden sommigen er nog een. Wij hadden ook bedacht om de kinderen te laten drinken uit een grote emmer met drinken. We hadden hele lange rietjes gevonden in een 1 euro winkeltje. Samen met de leidster hadden we besloten om dit voor alleen de bso kinderen te doen. Zij sprak de kinderen streng toe om ze zo rustig te houden. Wij hadden de emmer en de rietjes klaargezet en de leidster riep alle kinderen een voor een. Ik gaf ze dan zo'n lang rietje en knipte hem soms even bij. Alle kinderen vonden het heel erg leuk, op een kindje na, maar hij sluit zich wel vaker van de groep af. Wel jammer maar het lukte niet om hem te motiveren. Aan het einde begonnen er weer een paar kinderen te klieren en was het drinken op. De kinderen werden meegenomen naar de babygroep waar ze een activiteit gingen doen. Wij zijn gaan opruimen en hebben de leidsters een cadeautje gegeven. Het was een klok met een foto van een van de kindjes. Met daarop de tekst van bedankt. Zij bedankten ons en hebben het meteen opgehangen in het kantoor. Leuk, want dan kan iedereen het zien. Ook Rosita als ze weer terug komt. Wij zijn nog even op de groep gaan zitten tot we er klaar voor waren om te gaan. Toen hebben we een vrijwilliger gevraagt om ons te helpen met de taal. We hebben ze bedankt en doei gezegt. Van beide leidsters die aanwezig waren kregen we een dikke knuffel en zij bedankten ons ook voor al het werk dat we hadden gedaan. De andere 2 leidsters waren er niet. Wel jammer, we hadden ze 's ochtends gevraagt of ze wouden komen, dus hebben we van hun nog geen afscheid genomen. Ook veel kinderen waar wij graag mee werkten die waren er ook niet meer. Zoals Naomi, zij werd opgehaald net voordat wij de traktatie klaar hadden. De kleintjes worden zowieso vaak tussen de middag al op gehaald en van Elena en Maikel konden we ook al geen afscheidsknuffel krijgen. Ik probeerde Maikel onder de traktatie ook al te vertellen dat we weg gingen. Of hij het begreep weet ik niet, maar hij zei wel dat ik niet mocht gaan en gaf me wel een knuffel. Voor mij voelde het in ieder geval goed :P

De planning voor de laatste uren zijn, dat we straks gaan eten met 2 vrijwilligers. Wij gaan met hun een pizza halen om die hier in het appartement te gaan eten. Wij trakteren hun om ze toch te bedanken voor hun hulp en ook omdat ze ons de dag erna zullen helpen met de koffers. Want die krijgen wij echt niet alleen naar de bus. Hoe laat het word weten we niet, slapen zullen we waarschijnlijk toch niet veel doen. Het is veel te spannend, het idee dat ik ze over ong. 17/18 uur al zal zien. Morgen zullen we de deur om 6 uur dichttrekken en naar de bus lopen. De bus zal vertrekken om half 7 en om half 10 vertrekt het vliegtuig. Dan nog eens 2 en een half uur vliegen en dan is het ong. 1 uur.
Dat was het dan.. de 5 maanden stage.. jammer van het einde, maar de zin om naar huis te gaan is erg groot. We zijn klaar!