18-04-2012

Zoals in mijn vorige verslag geschreven hebben we pasta gegeten, nou dat heb ik gemerkt. We hadden er gehakt in gedaan. Die kwam er 's nachts weer net zo hard uit. Amper geslapen dus. Ik zei tegen Marina al dat ik niet na stage ging, ze is toen alleen gegaan. Maar een uurtje later hoorde ik de deur al weer open gaan. Ook zij had het er weer uitgegooid en kwam ook maar weer in bed liggen. We hebben Rosita gesmst dat we beiden thuis ziek in bed lagen maar kregen niks van haar terug. Ook hadden we de leraren gesmst dat ze ons niet op stage konden vinden. Zij smsten ons terug of het goed was dat ze om 4 uur bij ons zouden zijn. Dit voor een gesprek met onze huisbaas.
Ik heb denk ik tot half 3 of 3 uur geslapen, maar dan niet aan een stuk door, steeds was ik weer wakker keek Marina even aan. Zij keek dan ook naar mij en we sliepen weer verder. Rond 3 uur heb ik mij even gedoucht ik dacht daar knap ik wel weer van op. Dat deed ik ook, maar om 4 uur ben ik toch weer gaan liggen. Ik voelde me nog erg slap, we hadden ook een sms gehad dat ze iets later zouden komen. Dus om half 5 ging de bel en kwam onze huisbaas. We vertelde haar het hele verhaal van het ziek zijn, want Marina lag nog plat in bed. Toen kwamen ook de leraren en hebben we een gesprek gehad over het appartement. Ze hebben afspraken gemaakt over wat er moet veranderen als ze klanten van het graafschap zou willen krijgen. Daarna zijn wij weer gaan slapen.

Vrijdag zijn we ook niet na stage geweest. Ik had het misschien wel gekund maar ik dacht dat het beter zou zijn als ik eerst maar een even goed uitziekte en uitruste. Dus eigenlijk hadden we weer een lang weekend. Eerst zijn we tot heel lang in bed blijven liggen en hebben we uitgeslapen. Rond half 9 werden we letterlijk wakker geschud. Ik zei al dat het voelde alsof ik in een buggy in slaap werd gewiegt. Eerst dacht ik, wat grappig, daarna besefte ik pas dat het een aardbeving zou zijn en toen keek ik Marina aan. Zij was ook wakker geworden en zei "Marlijn? voel jij dat ook?" met een piep stemmetje :P Toen we er later over na dachten, bedachten we ons dat we wel moeten weten wat we moeten doen als het nog eens gebeurd. Ik bedoel maar, wat als het een ergere aardbeving was geweest. Dan lagen we wel lang in bed. Dan hadden we naar buiten moeten gaan en niet zo dom liggen denken.. maar goed zo erg was het niet. Na nog even geslapen te hebben, heb ik wat huiswerk gemaakt, ik heb gegekeken wat ik al zou kunnen maken aan verslagen enzovoort. Ook hebben we nog even een film gekeken en heb ik rijst gemaakt om te eten. Ik wou er eerst kip bij doen, maar dat was ik vergeten en toen was het alleen rijst met ketchup. Het smaakte nog best lekker en voor een eerste maaltijd na het ziek zijn bleef dit goed liggen. Deze dag lagen we er dus ook weer vroeg in.

Zaterdag hebben we ook nog niet zoveel gedaan, wel zijn we eruit geweest om te kijken naar souveniertjes. We wouden ook pinnen maar toen we bij een pinautomaat kwamen, pakte hij onze pasjes niet. Toen we later bij een pinautomaat kwamen waarvan we wel wisten dat hij het wel zou doen. Zat de bank dicht en de pinautomaat zit binnen. Toen zijn we naar de markt gegaan om boodschappen te doen.

Zondag hebben we of course nog niet zo veel gedaan. Toen ik 's ochtends op stond liep ik met mijn voeten in het water. Iemand (ik zal niet zeggen wie) had de kraan een heel klein beetje los gelaten. Dat kun je amper merken omdat het water dan langs de kraan naar beneden loopt. Dat hoor je dus niet en merk je pas later. De dag erna dus. Dus toen moesten we de vloer droog dweilen. Daarna zijn we naar de markt geweest en weer hebben we een film gekeken. Daar hebben we eerst heel lang op gewacht omdat ze nog moesten worden gedownload. Toen ze eindelijk klaar waren hebben we er 2 achter elkaar gekeken en zijn we gaan slapen.

Maandag hadden we weer stage, toen we aankwamen vroegen ze mij meteen al hoe ik me voelde. Het was weer een gewone dag. Dezelfde dingen alleen was het weer niet goed genoeg om buiten te kunnen spelen. Na dat we klaar waren met stage zijn we na de pinautomaat gegaan om te pinnen en daarna nog wat boodschappen gehaald. Daarna nog even taalcursus en gtst kijken en weer vroeg naar bed.
Deze dag had ik ook een ruzietje gehad met een van de kinderen. Ze zat mij uit te dagen, het was in de eetruimte toen ik een ander meisje dat langs de luier had geplast aan het verschonen was. Zij was in dezelfde ruimte omdat ze buiten vervelend zou zijn geweest. Ik was een beetje met haar aan het praten en ze was nog lief. Toen begon ze op een loopwagentje te klimmen. Eerste keer niet erg, tweede keer gaf ik een waarschuwing, derde keer weer waarschuwen en de vierde keer viel ze eraf. Eigensschuld. Op getild en gezegt te stoppen. Toch ging ze weer door en deed het nog een paar keer. Ik waarschuwde dat ik haar in de buggy zou doen en ik ging door de knieen toen ik dat zei. Ik keek haar aan en zij mij. Toen sloeg ze me in het gezicht en vond ik het genoeg. Ik heb haar toen in de buggy gezet. Waarna ze nog harder begon te huilen en te krijsen. Een leidster kwam kijken wat er aan de hand was en complimenteerde mij, ze bedoelde vast dat ik door mocht gaan. Ik trok de buggy dichterbij omdat Elena er steeds weer uitklom. Ik negeerde haar en klede het andere meisje verder aan. Toen ik haar weer na buiten stuurde ben ik terug gegaan naar Elena. Ze wilde de buggy nu niet meer uit. Ik had toen alles even opgeruimd en toen hebben we elkaar een knuffel gegeven. Toen was het weer voorbij. Wat je zonder taal (weinig woorden) toch wel allemaal niet kunt bereiken.

Dinsdag, voelde het weer alsof we in de sleur kwamen. Zelfde dag, zelfde tijden en zelfde mensen. De afgelopen weken waren steeds verschillend omdat er vanalles gebeurde. Deze week leek weer op een gewone stage week. Deze dag hebben we wel weer buiten gespeeld met de kinderen. Het weer is nog steeds niet zo best maar het was goed genoeg voor de kinderen. We dachten dat we deze dag engelse mensen moesten begeleiden. Maar na het uiteindelijk aan Rosita te hebben gevraagt kwamen we erachter dat het woensdag was. Ook vertelde ze dat er 's avonds een meeting was met ouders. Een ouderavond dus, ze vroeg of wij ook wilden komen. Dus zijn we om 4 uur een uurtje na de taalcursus geweest en daarna na de kinderopvang voor de ouderavond. Rosita vertelde veel en snel. In het begin konden we het nog wel goed volgen, maar na een poosje werd het druk en zij begon steeds sneller te praten. Het leek erop alsof ze zich ergens over opwon. Ze ging steeds sneller en ook harder praten. Het was wel interessant omdat we nog een paar ouders zagen die we nog niet gezien hadden en ook konden we goed onze italiaans oefenen. Daarna zijn we na huis gegaan en hebben we weer gtst gekeken en daarna lagen we natuurlijk al weer in bed.

Woensdag, vandaag was er weer een verassing. We hadden geen stroom! Ik zei gisteren nog, dat de lamp in de badkamer knipperde en dat ik dacht dat hij het misschien zou begeven. Nu ik na de wc wilde gaan deed de lamp het niet meer. Dus ik zei tegen Marina ik heb een verassing. Maar toen kwam zij snel met dat er geen stroom was. Net toen we de huisbaas hadden gesmst ging het licht weer aan. Later op stage kwamen dus de engelse mensen. Wij dachten dat het jongere mensen zouden zijn. Dat ze hetzelfde project deden als de andere vrijwilligers met wie we wel eens praten. Maar toen ze er eenmaal waren, wisten we niet meer wat de bedoeling van de opdracht was. We hebben ze een rondleiding gegeven door het gebouw en ze wat verteld over de kinderen en het kinderopvang. Ook wilden zij dingen van ons weten. Daarna zijn hun nog even op de groep geweest om met de kinderen kennis te maken. Toen de kinderen moesten eten zijn ze weer gegaan. Ik heb geholpen met de kleintjes eten geven en daarna ze in slaap te wiegen. Toen de grote kinderen moesten eten ben ik met samen met Marina bij de kleintjes gebleven die nog wakker waren. Daarna toen de groten sliepen waren we nog steeds met de kleintjes aan het spelen. Ze hebben iets nieuws op de groep. Een grote rode tunnel. Waar de kinderen doorheen kunnen kruipen. Sommige kinderen vinden het nog wel eng maar een aantal kruipen er steeds door heen. Dit spel heb ik vandaag samen met een leidster gespeeld. Het kind maar steeds heen en terug kruipen en wij maar lachen. Om 2 uur weer gegaan en om 5 uur gaan we na de taalcursus. Vanavond weer gtst kijken en slapen.. :D

We maken hier wel alles mee zeg. We hebben nu muizen gehad (of misschien nog steeds), zijn ziek geweest, hebben een aardbeving meegemaakt en ga zo maar door. Ik hoop niet dat er nog veel meer zou komen in de laatste maand. We moeten ons nu wel kunnen concentreren op de laatste opdrachten.

CiaoCiao!