17/18-04-22 Bloed, Zweet en Tranen.

We hadden de trein kaartjes snel geregeld alleen geen zitplaatsen, helaas.

De trein kwam ook een beetje later aan dan gepland. 20 min ongeveer.

Hij zat al aardig vol met mensen en wij moesten staan. Stefan had de grote backpack op de grond gelegd en daar kon Marlijn mooi op zitten.

Het duurde niet lang, toen werden onze kaartjes gecontroleerd en die man bood ons een zitplaats tegen een meerprijs aan. Dit namen wij graag aan. Nu zaten wij tussen meer toeristen en rijkere Sri Lankanen. Ze houden dus een wagon vrij voor gereserveerde plaatsen en wij hadden geluk dat ze niet allemaal verkocht waren.

Ipv €0,50 waren we nu €2,50 kwijt voor een treinreis van ong 3 uur.

Door de mooie landschappen en plaatsjes hadden we niet in de gaten dat we zeker wel een uur later aankwamen in Hatton. De Tuktuk chauffeur had 2 uur op one gewacht zei hij. Hij bracht ons naar de voet van de Adams peak. Waar wij ons verblijf voor die nacht hadden geboekt. Onderweg stopte hij bij alle mogelijk plekken om steeds hetzelfde meer te bekijken en foto’s te maken. Waarschijnlijk op verzoek van het hotel. Zodat we niks zouden missen.

4 uur kwamen we aan bij het hotel en bestelde we een lunch. Daarna gingen wij bij het zwembad kijken maar deze was veel te koud. Dat was balen.

Rond half 6 gingen we op bed om even wat slaap te pakken. Die nacht zouden we daar geen tijd voor hebben.

Kwart over 9 ging onze wekker en bestelde we nog wat te eten voordat de keuken dicht ging. Dit was alleen al weer veel te veel en dit ging ons nog wel opbreken die nacht.

We hebben daarna onze tassen gepakt en rond half 12 gingen we lopen. We konden niet meer langer wachten. De spanning liep al op. Stefan liep al te kokhalzen.

Daar gaan we dan, niet wetende (meer) hoe zwaar het zou gaan worden.

Het eerste deel ging prima. Sommige stukken wat donker omdat de lampen stuk waren en we begonnen al wat te zweten. Na het eerste uur werd het al zwaar. Het eten van die dag zat ons goed in de weg. Ook de lange reis die we al gehad hadden konden we al goed voelen.

Toch stapten we nog aardig door.

Na twee uur hadden we al een probleem, Stefan moest na de wc en dat op een berg. Na nog een aantal trap tredes kwamen we er gelukkig een tegen. Al hoewel we dit niet echt een wc konden noemen. Het was een houten hutje met zo’n Franse wc in de grond. Natuurlijk was er ook geen wc-papier te bekennen. Dat slepen die mensen niet de berg op.

Dan maar mondkapjes kopen.

Bij de eerste poging ging Stefan al over z’n nek door de stank. Bij de tweede poging kwam het wel uit het goede gat.

Gelukkig hadden we desinfecteergel mee.

Tijd om weer door te lopen.

Een paar dextrootjes erin en wat drinken en maar weer door.

De trappen werden steeds steiler en langer. Ook liggen er steeds meer locals op de trap te slapen. Veel zijn smiddags als begonnen en al op de terugweg.

Het laatste stuk konden we al bijna geen woord meer tegen elkaar zetten en stopten we om de tien treden steeds even.

De laatste lootjes wegen het zwaarst en dat was nu zeker zo!

De trappen waren zo steil dat we niet zonder leuningen omhoog kwamen. Of soms op handen en voeten.

De laatste trappen stonden we in de file en duurde het best lang voordat we boven waren.

Eenmaal boven hebben we een ligplaatsje gezocht en gevonden. Het was Inmiddels half 3 en hadden er dus 4 uur over gedaan. We hebben ons warm aangekleed en dicht tegen elkaar aangekropen. Marlijn heeft een poging tot slapen gedaan en Stefan hield de wacht. Dit lukte zo’n 30 min en toen was het al weer te koud. Steeds meer mensen kwamen er bij zitten en ook zagen we al meer toeristen.

Half 6 zagen we de eerste zonnestralen en ging iedereen staan. Het was best bewolkt en daardoor dachten we de zon niet goed te kunnen zien. Samen met nog wat anderen starten we al met de terug weg. Op de trap terug zagen we toch nog de zon omhoog komen. Het eerste deel van de terug weg was druk. Maar steeds verder naar beneden liep het allemaal uit elkaar. Sommige locals gingen onderweg nog even slapen of eten. Wij liepen flink door en kregen last van bibberende knieën en benen. Af en toe gestopt en wat geprobeerd te eten. Dit kwam er alleen net zo hard weer uit. Onze magen waren van slag door de inspanning en misschien ook wel de hoogte. De Adams peak zit op 2243 m hoogte.

Gaandeweg kregen we weer meer zuurstof en werden we weer warm. Ook werden de trappen weer vlakker en kregen onze knieën het iets minder te verduren. Maar om 09.30 waren we dan eindelijk benenden. Alles op eigen kracht en wat hadden we afgezien. Maar trots overspoelde alles. We hadden het gewoon geflikt! Na in totaal bijna 8 uur traplopen en 12.000 treden konden onze benen dan eindelijk rusten. Althans van de grootste inspanning.

Na 10 minuten extra terug naar het hotel gelopen te hebben en met elkaar overlegd te hebben, besloten we niet om te gaan slapen, maar onze tassen in te pakken en door te reizen naar onze volgende stop. Het was dus inmiddels al maandagochtend en we wilde de trein van 13.36 van Hatton naar Ella pakken. Daar hadden we namelijk een kamer met een goed bed geboekt. Het was dus nog even de tanden op elkaar om nog wat uren te reizen voordat we onze rust en slaap zouden kunnen inhalen. Voordat de tuktuk kwam om 11.30 hebben we nog een een fruitjuice gedronken om toch nog wat vitamines binnen te krijgen. Ontbijt stonden onze magen nog niet toe. Treinkaartjes kopen en wachten op de trein maar. We hoopten op een zitplaats, maar dat zat er helaas niet in. Achja dachten we maar zo, als je toch al een barre tocht achter de rug hebt, kon dit ook nog wel. Na een half uurtje kon Marlijn op de leuning van een stoel zitten. Stefan stond nog met z’n grote backpack in het gangpad. Er was geen ruimte om de tas af te doen. Na ongeveer 1,5 uur kwamen er plekjes vrij, en kon Marlijn op een gewone stoel zitten, en kon Stefan eindelijk z’n grote backpack af doen en plaats nemen naast haar. Na een totale treinreis van 5 uur kwamen we dan aan in Ella. Snel een tuktuk gepakt en op naar onze nieuwe verblijf. Tina Nature Villa, nee dat is geen nudisten villa. Na door een paar vriendelijke jongemannen geholpen te zijn en na eindelijk wat vast voer in de vorm van Fried Noodles binnen te hebben en een snelle douche, was het om 20.30 dan eindelijk tijd om lekker in bed te kruipen. Na 2 lange dagen reizen en een lange nacht en ochtend de Adam’s Peak te hebben beklommen zonder tussendoor echt iets van slaap te hebben gehad, waren we dan ook beide binnen enkele minuten vertrokken. We werden de volgende ochtend rond 07.00 pas weer wakker. Bij ons allebei was toen de misselijkheid en alle spanning verdwenen. Uitkijkend op de beroemde 9 arch bridge, genoten we samen van de reis die we achter de rug hadden. Nu komen de dagen om op wat reizen na, heerlijk te gaan genieten, en alles op een lager pitje te doen zoals dit ook steeds onze planning was geweest.