De 10de dag - Eten bij locals

Vanmorgen een korte ochtend gehad bij het weeshuis. Margo was mee voor de eerste keer en ik heb haar het weeshuis een beetje laten zien. De man die de lokalen bouwt wil graag eerst geld zien zodat hij de materialen kan kopen om te beginnen met bouwen, maar ik had nog geen geld gepind. Hij bood mij aan om mee te gaan naar een atm en dat heb ik aangenomen. Ik heb hem nu de hele week gezien en gezien wat hij al gedaan heeft dus ik vertrouw hem wel. Het pinnen was wel een beetje eng want het apparaat liep vast. Het begon helemaal te piepen en gek te doen. De man achter mij probeerde nog te helpen maar uiteindelijk ben ik naar het apparaat ernaast gegaan en dat lukte wel.

Toen ik terug kwam waren er weer allemaal studenten van de nurse school. Er waren weer meer mensen als kinderen, dus besloten Margo en ik om te gaan. We liepen langs het kantoortje en ik heb de man van de lokalen een deel betaald. De vrouw van het weeshuis zei een paar keer over bedankt. Ik denk dat ze er blij mee zijn.

Thuis heb ik even mijn broek aan elkaar genaaid met naald en draad omdat ik was uitgescheurd bij het kruis. Dit was al gebeurd bij het beklimmen van de Pidurangala. Ook heb ik de vloer geveegd want die lag onder de haren en de badkamer geprobeerd te moppen, want daar lag een laagje water wat maar niet opdroogt.

Smiddags ben ik ook weer naar het weeshuis geweest, dit keer met Laura en de Chinese meisjes. We probeerden de meisjes uit te leggen dat ze geen foto's mochten maken en beter geen telefoons konden laten zien aan de kinderen want dan willen ze die hebben. Ook de haren in een staart doen, in de hoop dat dat helpt tegen de luizen en verder dat de kinderen heel lief zijn, want ze werden er al bang van.

Ik had ze de ruimte een beetje laten zien en de kinderen en kleine baby's. Daarna kregen de peuters melk en mochten ze spelen. Dus wij pakten ze op en zetten ze in de grondbox. Ik zei dat ze erbij in mochten gaan maar schoenen uit moesten doen. Maar na een half uur stonden ze nog met schoenen aan daarbuiten te kijken en nog steeds de tas bij zich.

Ik mocht een baby'tje de fles geven, hij was nog maar 7 dagen oud. Zo klein en lief. Tijdens de fles zei een van de vrouwen dat een kindje waarbij de chinezen stonden er uit mocht en ook mocht spelen. Dus ik gaf dat door, maar gelijk daarna vroeg ik me af of ze wisten hoe dat moest. Best wel een beetje eng. Ze lieten hem bijna vallen en ik kon niet helpen omdat ik een baby vast had die net even lekker aan het poepen was. Gelukkig ging een vrouw die voor mij wassen en kon ik ze helpen. Ik geloof niet dat ze het nu wel weten. We zullen morgen wel weer zien.
Een van de 5 meisjes wist wel hoe het moest en vertelde later ook dat ze het thuis wel eens had gedaan.

Later stonden de anderen om een kindje heen dat aan het huilen was omdat ze geen aandacht kreeg. Dat doet ze iedere keer, als je haar dan op tilt is het goed maar zet je haar neer huilt ze weer. Ik probeerde weer uit te leggen dat ze haar een beetje met rust moesten laten maar dat werkte ook niet. Ze dachten eerder dat ze pijn had of ziek was. Omdat ze zo met haar armen zwaaide.

Het jongetje met down(ik ken de namen van de kinderen niet, omdat ze zo moeilijk zijn) lag nog in zijn bedje en ik ging hem pakken om mee te spelen. Maar vond dat hij erg warm was. Een vrouw voelde ook en zei dat hij paracetamol kreeg en of ik hem even wou vast houden. Ik ben benieuwd want gisteren ging er ook al een jongetje naar het ziekenhuis met koorts en die was nog steeds niet terug.
Net voordat wij weggingen liet een vrouw ons ook luizen zien bij een jongetje. Erg fijn, nu jeukt het bij mij ook steeds. Daar zit ik niet erg op te wachten.

Thuis even snel wat gegeten en gedoucht want we gingen eten bij locals. We gingen eten bij Sally's vriendje. Eerst gingen we naar de zonsondergang kijken een stukje verder dan het fort. Een plek waar eigenlijk alleen maar locals komen en geen blanke mensen. Nu liep het vriendje van Sally met 3 meiden dus werd er wel gestaard. Grappig. We hebben een biertje gedronken daar en krabjes gekeken, die bijna bij ons kwamen omdat we op de stenen vlakbij het water zaten. Daarna naar zijn huis gelopen, waar ook geen blanken over straat lopen normaal.

Zijn moeder had voor ons gekookt en had het speciaal voor ons niet pittig gemaakt, maar dan ook echt niet pittig. Er lag ook bestek klaar, maar wij hebben met onze handen gegeten. Zoals het hoort, hij ging het ons leren. Dit is een veel betere manier! Je neemt veel meer tijd om te proeven en zit langer aan tafel. Veel gezelliger ook.
We hebben wat gekletst en gezien wat hij maakt als huwelijks fotograaf. Mensen geven hier net zo veel geld uit aan een bruiloft dan aan een huis, soms nog wel meer. Een huwelijk is hier heel erg belangrijk.

We hebben nog een biertje gedronken bij het strand en gewacht op de tuktuk. Konden we thuis nog even kletsen en toen was de dag alweer voorbij.